Ναι υπάρχουν λεσβίες, ας είμαστε περήφανες πια!

Στην Κύπρο είτε το θέλουμε είτε όχι μας κατατρέχουν διάφορα κοινωνικά φαινόμενα. Όταν είσαι γυναίκα και πας με πολλούς είσαι πουτάνα, όταν είσαι άντρας, είσαι κοπέλλι. Όταν είσαι λεσβία είσαι
πρόστυχη, αμαρτωλή γυναίκα που κατα βάθος θέλει να είναι με άντρα και δεν το παραδέχεται αφού δεν έχει βρεί ακόμα τον κατάλληλο (και φυσικά ο καθένας απ'αυτούς είναι ο κατάλληλος). Κατά συνέπεια βλέπεις μια αντίδραση των λεσβιών προς τους αντρές οι οποίοι προσπαθούν σε εισαγωγικά να κυριαρχίσουν έναντι των γυναικών γιατί αυτός νομίζουν οτι είναι ο ρόλος τους σαν κακομαθημένα δεκαπεντάχρονα. Το ποιός φταίει γι αυτό δεν θα το συζητήσουμε εδώ αλλά καπου κρύβεται μια πραγματικότητα. Αυτό το site δημιουργήθηκε ούτως ώστε να μοιραστώ κάποιες ανησυχίες μου και να μοιραστείτε και εσείς τις δικές σας μάζι μου και με όσους εισέρχονται σ'αυτό τον ιστοχώρο.

Ας το πάρουμε απ'την αρχή. Το να είσαι λεσβία πολλοί άνθρωποι το βλέπουν σαν κουσούρι, σαν ένα ελάττωμα που πρέπει να διορθωθεί (σαμπώς και διορθώνεται). Οι περισσότεροι το βλέπουν σαν να είναι επιλογή, κάτι που ηθελημένα διάλεξες γιατί έχεις πληγωθεί απο κάποιο άντρα, γιατί είναι της μόδας (άκου κει), γιατί δεν βρίσκεις άντρα ή γιατί δεν έχεις βρει αυτό που αληθινά ψάχνεις. Ε αυτό είναι άνω ποταμών. Γιατί το να επιλέγεις με ποιόν ερωτεύεσαι εμπερικλίει ένα τεράστιο βαθμό ψυχρής λογικής, τον οποίο δεν διαθέτει κανείς. Δεν μπορούμε να συνυπολογίζουμε τίποτα στον έρωτα γιατί ο έρωτας είναι απλά μια μορφή τρέλλας.

Το χειρότερο κομμάτι αυτού του ρατσισμού το αντιμετωπίζουν οι αμφιφυλόφιλοι οι οποίοι εχωντας μεγαλύτερο φάσμα επιλογών νιώθουν μεγαλύτερη πίεση στο να αφήσουν στην άκρη κομμάτι του εαυτού τους.

Κι αν όλα αυτά σας ακούγονται υπερβολικά αναλογιστίτε τις δικές σας εμπειρίες ή αυτές των φίλων σας. Ποιός από μας θέλει να απογοητεύσει σε εισαγωγικά την οικογένεια του? Ποιός θέλει να "απογοητεύσει" τους φίλους του (που μπορεί στην τελική να μην το πάρουν και τόσο στραβά, είναι όμως μια εγνοια). Ποιός θέλει να τον κοροιδεύουν, να του στερούν τα δικαιώματα στην οικογένεια και άλλα πολλά? Δυστυχώς όμως στην Κύπρο αυτά είναι πολλές φορές πραγματικοτητα.

Έχω να κάνω την εξης δήλωση: Είμαι γυναίκα, αγαπώ τις γυναίκες, ερωτεύομαι μόνο γυναίκες, ονειρεύομαι μόνο γυναίκες. Δεν το κάνω γιατί είναι της μόδας, δεν το κάνω για να ικανοποιήσω τη φαντασίωση κανενός αντρα, δεν το κανω γιατί ετσι διαλεξα, ο δικός μου ο δρόμος με έχει χρόνια διαλέξει λέει ενα τραγούδι. Στη ζωή δεν κάνουμε μεγάλες επιλογές, οι μεγάλες επιλογές ερχονταί και μας βρίσκουν. Μήπως ευθύνομαι που δε μ'αρέσουν τα μαθηματικά, μήπως ευθύνομαι για το αν είμαι όμορφη ή όχι? Για τα γονίδια μου ή για τον τρόπο που μ'εχουν μεγαλώσει? Όταν το σκεφτείς ποιές απο τις επιλογες μας είναι πραγματικά δικες μας και ποιές ειναι περιορισμένες για μας? Εγώ διάλεξα να γεννηθώ στην Κύπρο ή καποιος αλλος έχει κάνει αυτή την επιλογή για μένα? Εμένα η μόνη μου μεγάλη επιλογή ήταν να ακολουθήσω την καρδιά μου γιατί μόνο αυτό μένει.

Και για να μην πολυλογούμε αρκετά για την ώρα. Θέλω να ακούσω τους δικούς σας σχολιασμους και θα επανέλθω καποια αλλη στιγμή να γράψω περισσότερα :)